به گزارش مشرق، محسن مهدیان طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: لیست پیشنهادی وزرای دولت برای عبور از سد رأی اعتماد بهارستان منتشر شد و بلافاصله موجی از انتقادات از سوی یک جریان تندروی سیاسی شکل گرفت. واقعیت این است که لیست آقای رئیس‌جمهور خیلی‌ها را غافلگیر کرد. درنهایت آقای ظریف استعفا ‌ و علت استعفا را کسری در اثرگذاری بر روند تصمیمات دولت اعلام کرد؛ همین نیز بهانه جدیدی بود تا عده‌ای به‌ظاهر طرفدار رئیس‌جمهور، دوگانه عارف-ظریف را راه‌اندازی کنند و در آتش این دوگانه بدمند.

این متن به مناقشات رسانه‌ای و سیاسی درباره لیست پیشنهادی کابینه کاری ندارد؛ بالاخره عده‌ای موافق و عده‌ای مخالفند. اما غرض فرصت مناسبی است برای گفتن برخی نکات مهم و راهبردی که زمینه طرحش این روزها ایجاد شده‌است.

یکم. کسانی که در آتش دوگانه عارف-ظریف می‌دمند عملا تندروی و افراط را پشت نقاب این دوگانه پنهان کرده‌اند؛ اتفاقا از ظریف هم نماد ساخته‌اند. ظریف هم با همه نقدهایی که ممکن است به او و عملکرد و جهت‌گیری بینشی‌اش وارد باشد، عامل و زمینه تندروی و افراط این جریان نخواهد شد؛ اما این جریان از سر ناچاری از ظریف نماد افراط ساخته‌اند.

دوم. راه‌اندازی دوگانه عارف-ظریف با توجه به استعفای ظریف و تخریب بی‌امان عارف، نشان می‌دهد که عده‌ای عبور زودهنگام از این دولت را کلید زده‌اند. این اتفاق قابل پیش‌بینی بود، اما نه به این سرعت.

سوم. لیست پیشنهادی کابینه صدای کسانی را درآورده است که از این دولت برای کاسبی سیاسی جیب دوخته بودند. همراه با این جریان امثال اینترنشنال و بی‌بی‌سی هم صدایشان درآمده‌است.

خلاصه اینکه آقای پزشکیان که به‌درستی شعار وفاق را مطرح کرده، با سروصداهایی که بلند شده نشان می‌دهد مسیر درستی را انتخاب کرده است؛ مسیری که خلاف تندروی و افراط است و می‌تواند منشأ اثر برای وفاق ملی باشد. امروز به لیست آقای رئیس‌جمهور می‌توان از حیث کارآمدی انتقاد وارد کرد و احتمالا مجلس شورای اسلامی از همین حیث ارزیابی می‌کند و تصمیم می‌گیرد؛ اما نکته مهم این است که این لیست مناقشه‌برانگیز و جنجال‌برانگیز نیست. همه کسانی که معرفی شده‌اند، فارغ از توانمندی و کارآمدی، می‌توانند منشأ کار و تلاش بی‌حاشیه باشند.تقریبا افرادی از همه جریان‌ها نیز در کابینه پیشنهادی حضور دارند.

اگر آقای رئیس‌جمهور همین خط را ادامه دهد، می‌تواند بارهای بزرگی از روی دوش کشور و مردم بردارد. نباید فراموش کرد که تعداد قابل توجهی از آرای رئیس‌جمهور منتخب از سوی کسانی بوده‌است که پیش‌تر به نامزد جریان مقابل رأی داده بودند. خلاصه وامداری رئیس‌جمهور به یک جریان خاص نیز خطاست و غیرواقعی.

آقای رئیس‌جمهور حتما می‌داند و خوب است بداند، تا زمانی که به شعارهای خود مثل وفاق و پایبندی به اسناد بالادستی انقلاب پایبند باشد، رقبایش که دل در گروی خدمت به مردم و انقلاب دارند، به او وفادارتر خواهند بود تا برخی از همراهان ظاهری. ‌